Wij reizen om te leren

‘Wij reizen om te leren’. Het was een van de eerste boodschappen die ik op school meekreeg. En na bijna driekwarteeuw blijft het me volgen. Dus keek ik uit naar de groene ideeën die ik, samen met andere GroenPlussers, in het grote Rotterdam kon oppikken.

In Blue City stapten we af in het sinds 2010 drooggevallen waterpretpark Tropicana. Intussen huizen, na de nodige ingrepen, tal van initiatieven. Creatieve nieuwlichters vinden er logistieke steun en onderdak.  Heipalen die tientallen jaren water trotseerden, krijgen er een nieuw leven in stevige tafels. Van mangoschillen maakt men er zacht aanvoelend kunstleer. En ook een conferentiezaal staat op de planning, daar waar ooit gezwommen en geplonsd werd.

Bij dit alles (en bij zoveel meer) stel ik me de vraag ‘allemaal mooi, maar wat wordt  hiervan mainstream?’. Want iets bedenken en het uitproberen, het hoort er bij, anders viel de wereld stil. Maar blijft dit niet beperkt tot creatief bezig zijn? Hoe dan ook, Blue City vond ik zowat het origineelste op onze agenda. 

Een mens moet ook eten. Daarvoor stapten we binnen bij Spirit, een eettent met een goed uitgekend veggie-assortiment. Je betaalt er, netjes afgewogen, wat je hebt uitgeschept.

Onderweg waren me al tal van biologische en andere duurzame winkels opgevallen.   Wat bij ons eerder moeizaam ingang vindt, lijkt hier al lang gemeengoed.

Naar de DakAkker, bovenop de 6^de verdieping van het Schieblock, konden we gelukkig een lift gebruiken. Het ontwerpen van deze dakboerderij –met 1000m² de grootste in Europa- vergde heel wat voorafgaand denkwerk. Hoe voorkom je overbelasting en hoe water je af, zonder dat planten en kruiden te veel of te weinig water ontvangen?

Bij de veelkleurige (eetbare) bloemen en kruiden kregen we een deskundige uitleg van een medewerkervrijwilliger.

Een drijvende koestal –a Floating Farm-, enkel Nederlanders kunnen zoiets bedenken. Bij het kweken van vlees in deze tijden had ik zo al mijn bedenkingen. Maar wat win je, of wat spaar je uit door het op water te doen? Is dit nu echt de vooruitgang waarop we zaten te wachten?

In een oud havendeel dat men wil afbouwen, vinden we, drijvend op het water, een in hoofdzaak metalen constructie die weinig aan een boerderij doet denken. Roodbonte koeien van een oud Nederlands ras hebben er net hooi gekregen. Een enkele richt de kop op om de bezoekers te bekijken, de rest eet rustig verder.

Kan dit concept, gelegen in een woonuitbreidingszone, ooit de kern uitmaken van een voedingsunit korte keten? En wordt dit ooit rendabel? Zelfs als er nog drie keer zoveel dieren bijkomen en een kippenkwekerij, annex groentetuin worden aan toegevoegd?   Het lijkt me eerder twijfelachtig. Of moeten de nakomelingen het resultaat van de klimaatopwarming en de stijging van het waterpeil afwachten, om van dit idee écht de vruchten te plukken?

We bezochten al een dakboerderij, maar Rotterdam telt ook een dakpark. Het is intussen gaan regenen, dus blijft er weinig animo (én tijd) over voor een wandeling in het langgerekte park, gelegen in de wijk Bospolder/Tussendijken. In de ontvangstruimte legt ene Astrid van GroenLinks ons uit dat dit park –alweer het grootste van Europa!- het product is van overleg en samenwerking tussen stadsbestuur en buurtbewoners. Het dakpark, bovenop een Albert Hein en consorten schurkt aan tegen hoogbouw en kijkt uit op stuk Rotterdamse haven. Visueel is dit zeker een pluspunt voor de omgeving.

Al bij al vond ik onze trip naar Rotterdam best interessant, maar leerzaam? Het leerde ons vooral dat onze noorderburen veel ondernemender zijn dan wij. Een tip voor onze jongeren!

Walter Decoene

Bekijk de volledige fotoreportage.