Johan Malcorps zwaaide recent af als fractiesecretaris in het Vlaams parlement. Meer dan 40 jaar in trouwe dienst van Agalev en Groen, het is niet niks. In de beginperiode als politiek secretaris, een tijdlang als parlementslid en senator, maar voor het grootste deel achter de schermen. De man die tijdens congressen steevast de goede gang bewaakte vanachter zijn laptop. Vandaag mag hij zichzelf in het zonnetje zetten.

“Ik ben Johan Malcorps, vader van 3 en opa van 4. Heel mijn leven mocht ik werken voor de groene partij.
Van opleiding ben ik filosoof. Ik denk graag diep en vooruit. Maar ik geloof ook in actie, samen met velen. Dan pas kan je echt dingen in beweging zetten.

Ik kwam bij Agalev als gewetensbezwaarde.
Geweldloosheid en pacifisme waren er de basiswaarden. Het was de tijd van de grote rakettenbetogingen. Opkomen voor vrede en het milieu, dat was mijn drijfveer. Maar ook voor sociale rechtvaardigheid. Zo mocht ik het eerste congres mee voorbereiden. We maakten duidelijke, linkse keuzes. Van 1989 tot 1995 was ik politiek secretaris. Met honderden stapten we op tegen de Golfoorlog.
Nadien was ik 9 jaar parlementslid.
Ik beet me vast in milieu en gezondheid. Zoals de strijd tegen dioxines en de verbrandingsovens. Met de steun van groene ministers realiseerde ik bv. een lokaal verbod op het gebruik van pesticides. (*) Ik bleef ook ageren tegen de kernbommen in Kleine Brogel. Tijdens een ‘burgerinspectie’ bezorgde me dat een ferme beet van een legerhond, waarna ik werd afgevoerd naar het ziekenhuis. De laatste jaren was ik actief als fractiesecretaris en studiemedewerker. Mijn thema  was klimaat. Hoe geven we vorm aan een sociaal klimaatbeleid? Veel mensen zien klimaat nog als een bedreiging, terwijl klimaat juist zo nodig is om vooral zwakkeren te beschermen.

Anders en beter leven kan binnen een groene economie. Als de overheid andere keuzes maakt, investeert in hernieuwbare energie, circulaire productie, eerlijke handel. Zonder roofbouw in het Globale Zuiden. Te veel mensen geloven nog niet in onze oplossingen. Ze schuiven de toenemende klimaatellende liever voor zich uit. Tot het niet meer kan. Het is aan Groen om niet op te geven en te pleiten voor hoopvolle alternatieven.

Maar hoe belangrijk natuur en klimaat ook zijn, het vredesthema heeft me nooit losgelaten. De dreiging van een kernoorlog is reëler dan ooit.
De voortgang die in de jaren ’80, o.a. door de Vredesbeweging, werd geboekt, is de laatste jaren verloren gegaan. Alle kernwapenverdragen zijn opgezegd. Opnieuw worden miljarden uitgegeven aan kernbommen.
Die gelden konden worden ingezet voor een groene economie, voor de bescherming tegen klimaatrampen, de overgang naar een economie zonder fossiele brandstoffen. Vandaar dat ik de

laatste jaren weer aansluiting heb gezocht bij de vredesbeweging, o.a. bij Pax Christi. In juni organiseerden we een colloquium over klimaat en vrede, om tot een nieuwe samenwerking te komen van klimaat-, natuur- en vredesbewegingen.
Dat kan het progressieve gedachtengoed een nieuw elan geven.
Zeker na de recente overwinningen van extreem rechts in de VS en Europa. Ook groene partijen zijn de laatste jaren opgeschoven naar een pragmatische visie op defensie en meer bewapening.
Dat doet mij vreselijk pijn. We moeten dringend terug een ander geluid laten horen. Tegen Poetin, maar ook tegen de expansiedrang van de NAVO en het Amerikaans militair-industrieel complex. Tegen het terreurgeweld van Hamas, maar ook tegen de militarisering en verrechtsing in Israël.
De vele miljarden die nu naar wapens gaan, zijn nodig om mensen nieuwe kansen te geven in een duurzame samenleving.’

Walter Decoene

(*) In 2004 stelde Johan ook als eerste parlementslid de PFOS-vervuiling, veroorzaakt door 3M, aan de kaak.