(Over parlementsleden die stoppen en lokaal gaan)

De laatste tijd kon de pers niet zwijgen over groene kopstukken (Bjorn, Elisabeth, Barbara, An, Juan) die aankondigden geen kandidaat te zijn voor een volgende legislatuur in het parlement. “De partij wordt leeggezogen”, lazen we met soms stijgende verbazing. Want Groenen schrikken daar niet van. Er is de rotatieregel en er is ook voor enkelen van hen de volle keuze voor het lokale politieke niveau. We interviewden een van hen, Elisabeth Meuleman, straks 15 jaar Vlaams parlementslid.

Ontgoocheld in het parlement?
Neen, je kan echt iets betekenen. Maar lokaal ook, ik ga voor burgemeester.

Was het een moeilijke keuze Elisabeth?
Neen. Ik heb er 3 legislaturen in het Vlaams Parlement op zitten en heel mooie kansen gehad. Oudenaarde is een positieve keuze, ik begon er in 2006 als enig raadslid en nu zijn we met 6 en haalden we 20%; we betekenen iets in Oudenaarde. En er is een momentum, want onze burgemeester stopt na vele jaren.

Groen lijkt beter te scoren lokaal dan bovenlokaal, hoe komt dat volgens jou?
Wel… thema’s die lokaal leven zijn veelal groene thema’s. Van het vergroenen van de omgeving, over zonnepanelen en renovatie van woningen, tot meer ruimte voor andere mobiliteit. Ze zijn bovendien heel concreet, op lokaal vlak kan je de mensen duidelijk laten zien wat Groen betekent. Da’s anders op bovenlokaal niveau, waar je snel in ideologische gevechten zit. Alle respect voor onze groene ministers Tine en Petra, ze hebben geen gemakkelijke opdracht.

Vele parlementsleden –ook van andere partijen– die het parlement verlaten zijn ontgoocheld, zeggen dat ze ondanks hard werk weinig impact hadden.
Wat is jouw ervaring?
Politiek gezien zijn het geen vrolijke tijden.
Vooral de laatste 5 jaren is het politieke spel, voornamelijk door de sociale media, heel hard geworden en wordt er meer de man of de vrouw dan de bal gespeeld.
Rationele argumenten, een intellectueel eerlijk debat… het wordt minder belangrijk en dat stoort erg. Maar dat je als parlementslid niets kan betekenen spreek ik met klem tegen.

Je kan dus als parlementslid –zelfs in de oppositie– wegen?
Absoluut! Met de refterresolutie (gezonde maaltijden voor kinderen op school) bv. hebben we heel wat in beweging gezet.
Dat geldt ook voor de G-sport en de resolutie rond de-radicalisering, over grenzen van meerderheid en oppositie heen. Ook op andere vlakken en door altijd op dezelfde nagel te blijven kloppen werd wetgeving aangepast. Of veranderde stilaan de mentaliteit, zo bv. rond ruimtelijke ordening.

Je bent de onderwijsspecialiste van Groen. Hoe heb je dat beleidsdomein ervaren de laatste 15 jaar?
Het jammere is dat onderwijs een heel ideologische strijd is geworden.
Er is een polarisatie ontstaan tussen enerzijds welzijn en gelijke kansen en anderzijds goed presteren.Terwijl dat helemaal niet hoeft te zijn!
Je kan perfect tegelijk inzetten op gelijke onderwijskansen en kwalitatief hoogstaand onderwijs. Hoe doe je dat? Door leerkrachten autonomie te geven. En dat gebeurt nu niet, het Vlaams beleid is te betuttelend t.a.v. leerkrachten. Zelfs een partij als Vooruit trapt in die val, met een centraal gestuurd verhaal en eindtermen die heel gedetailleerd zijn i.p.v. minimumdoelen voorop te stellen die leerkrachten zelf kunnen invullen.

Terug naar Oudenaarde.
Al reactie gehad over je ambitie om burgemeester te worden?
Ja en of! We gaan met een nieuw project “Meer dan Groen” en dat spreekt een aantal sterke, onafhankelijke mensen aan die daarvoor twijfelden. Maar Groen moest voor ons in de nieuwe naam staan.
En burgemeester? Ik hoorde al: “Ik stemde nooit voor Groen, maar met Meuleman….”

Ingrid Pira