De nieuwe federale regering De Wever 1 weerspiegelt de uitslag van de verkiezingen. Dat is zowat het enige positieve en rationele. Wat volgt, is een verhaal vol paradoxen. Onwaarschijnlijk lijkt het. De man die nog in de campagne zei alleen zichzelf te vertrouwen, wordt de leider van een land dat volgens zijn partij niet hoeft te bestaan. De statuten van N-VA zijn helder: ‘N-VA kiest logischerwijs voor de onafhankelijke republiek Vlaanderen, lidstaat van een democratische Europese Unie.’ Van België is geen sprake in de fundamenten van de partij die De Wever zelf heeft opgericht én waarvan hij twintig jaar lang de voorzitter was.

Wij geloven niet dat iemand oprecht kan besturen wat hij zelf verwerpt.
We geloven evenmin dat iemand de leiding kan nemen van een groep mensen waarvan hij alleen zichzelf vertrouwt.

De Wever beschikt over de gave om met groot sérieux het omgekeerde te poneren van wat hij eerder zei.
Daarvan bestaan talloze voorbeelden. Het meest bekende is de riedel ‘het is allemaal de schuld van de socialisten’, de partij die hij nu in een bromans (*) omarmt en meesleurt in een verhaal dat enkel nog op machtswellust drijft.

Minister-president van Vlaanderen worden, leek Bart niet te interesseren. Premier van België worden, blijkbaar wel. “Je moet verantwoordelijkheid opnemen en iets doen met de macht die je wordt toebedeeld”, klinkt het – nog geloofwaardig ook - uit zijn mond.

We zijn bereid dat aan te nemen, maar of we er beter van gaan worden, dat durven we te betwijfelen.
Het regeerakkoord is een neoconservatief manifest, met belastingverlichting voor wie geld heeft en verregaande besparingen op mensen in nood.
De socialisten hebben de scherpste randjes ervan afgevlakt, maar de inhoud blijft rechtser dan ooit.

Als De Wever gedreven wordt door de macht, dan geldt dat nog meer voor de rode kameraden. Hun duivelspact levert hen bestuursmandaten in steden en gemeenten, in provinciebesturen, in de Vlaamse regering en nu ook op federaal niveau.
Niet de mensen of het land worden daar beter van, wel het partijapparaat.

Maar laat ons niet te vroeg oordelen en de concrete bestuursdaden afwachten. Eentje dient zich al aan.
Nog voor de eedaflegging daagde kritiek over de eenzijdige samenstelling van de regering: enkel witte mannen in het kernkabinet en slechts vier vrouwelijke ministers versus elf mannen. Niemand van kleur, ook. De dramatische diversiteitsratio is niet alleen symbolisch problematisch, maar ondermijnt ook de geloofwaardigheid van een regering die beweert het land te willen besturen. In zijn reactie zagen we de Calimero in De Wever terug: “Dat is natuurlijk jammer. Ik had dit niet verwacht, voor mij is dit ook een verrassing. Het is aan de partijvoorzitters om de ministers aan te duiden.”

Zeven maanden onderhandelen over 200 pagina’s regeerprogramma, maar geen minuut afstemming over de samenstelling van de bestuursploeg? Deze regering weerspiegelt het resultaat van de verkiezingen, maar niet de samenstelling van de bevolking. Daarom is het een fiets zonder wielen. Hij raakt gewoon de grond niet.

Bart De Wever zal ongetwijfeld de geschiedenisboeken halen als een zoveelste symbool van het Belgisch surrealisme. Dat surrealisme is nu net waarom we zo van ons land houden. Maar houden we daarom ook van deze cynisch sarcastische premier De Wever 1?

(*) Bromans, een reality-reeks op ITV2

Joost Fillet