“Alles is politiek”. Zo zag ik het levensmotto van Paul. Elke vorm van maatschappelijke inzet geeft vorm aan onze samenleving en is dus politiek.

Door zijn onverdroten strijd in vele middenveldorganisaties overschreed hij zelf alle partijpolitieke grenzen. Hij stelde overal en altijd de (politieke) beleidslijnen in vraag. Steeds in het belang van de meest kwetsbaren. Van het wonderbureau van de CVP-jongeren over de SP tot Groen. Paul stelde de vraag ‘of de meest kwetsbare er wel bij voeren’. Het recht van de mensen was in alles wat hij deed zijn uitgangspunt. Bij dat wonderbureau worden steevast Martens, Dehaene en Miet Smet genoemd. Maar Paul Pataer, Ward Bosmans en Rita Mulier maakten er ook deel van uit. Zij volgden een weg trouw aan hun idealen. Ik leerde Paul kennen tussen 1978 en 1985 toen hij consequent voor de vakbond LBC had gekozen. Op de persdienst, met het maandblad ‘Ons Recht’, etaleerde hij zijn taalvirtuositeit. De pers zou altijd één van zijn grote liefdes blijven. Hij hield ook altijd een persbericht klaar om het syndicale werk toe te lichten. Zijn “Brief uit Brussel” (een rubriek in ‘Ons Recht’) was iets om naar uit te kijken. Een vrolijke, kritische blik op het syndicale en maatschappelijke gebeuren. Scherp en niet altijd gesmaakt bij de leiding. In de non-profit heeft hij voor de doorbraak gezorgd, om los te komen van de ‘Caritas’-dominantie en de aanhorigheid bij de CVP. Hij maakte als eerste degelijke cao’s. Met o.m. de oprichting van een syndicale delegatie. Het beschermrecht voor délégués, om vrij te kunnen opkomen voor de rechten van personeelsleden. Bij de opvoedingsinstellingen werd er gezocht naar oplossingen voor cliënten en personeel.
Hij organiseerde studie- en vormingsdagen over het maatschappelijk belang van de zachte sector. Samen organiseerden we betogingen tegen de besparingen in de opvoedingssector en tegen de hogere bijdragen die gehandicapten moesten betalen. Paul betrok ook altijd de Franstalige bonden onder het motto: l’union fait la force. Zo nam hij, samen met zijn Brusselse militanten, deel aan een betoging in Namen; tegen maatregelen in de gezondheidszorg en tegen de verantwoordelijke CVP-minister. De leiding van LBC had de deelname verboden.
Paul pleitte dat de militanten in Brussel een gemeenschappelijk front hadden met CNE en SETCA en dus niet anders konden dan deelnemen. Paul zocht steeds naar structurele oplossingen.
Hij nam ons mee in het project ‘W-KAP-beweging’. (Werkgroep KatholiekeArbeidersPartij) De christelijke arbeidersbeweging zou loskomen van de CVP.
Een voorbode om de krachten te bundelen met de socialistische arbeidersbeweging. Dat hij tenslotte uitkwam bij Groen is logisch. Het sociale koppelen aan het ecologische. Voor hem was het de opdracht van Groen een meer travaillistische koers te varen. De arbeids-/ecologische strijd moest ervoor zorgen dat de meest kwetsbaren meegenomen worden in de maatschappelijke verbetering. Zorg voor het kwetsbare: mens, natuur en klimaat. Een strijd in solidariteit. Zorg voor Moeder Aarde en haar bewoners. Je zou bij zoveel inzet haast denken: “Het leven is best wel zwaar”. Niet zo bij hem. Altijd spitsvondig met zijn kenmerkende humor. Ontwapenend. Aan Paul denkend: engagement, verbinding, humor, goede pen, gedocumenteerd, boven de politieke partijgrenzen. Vaarwel zachte, vasthoudende, rechtvaardige strijder voor de mensen die een waardig leven verdienen.

• We vernamen ook nog het overlijden van Guy Willems (1941-2025). Guy zette zich vanaf 2004 in als penningmeester van GroenPlus Oost-Vlaanderen. Ook was hij in 2010 de bereidwillige chauffeur van de volgcamionette, tijdens onze fietstocht, via de Leie, naar de Vlaamse Ardennen. Samen met Jos Deraedt organiseerde hij vanaf 2011 een vijftal bus-excursies over de taalgrens. Guy was een tijdlang bedrijfsrevisor voor GroenPlus. In zijn vrije tijd was hij een gepassioneerd diepzeeduiker. Guy is in strikte intimiteit begraven en werd bijgezet in het graf van zijn moeder, in Péruwelz (Hainaut).

Joos Wauters