‘De schuldenlast is immens, de volgende regering zal miljarden moeten besparen.’ Elke verkiezing waarschuwen werkgevers, Nationale Bank, wetenschappers … “Beloof de kiezer niet te veel, er is geen geld. De eerste opdracht van een volgende regering is een begroting in evenwicht!”

De Antwerpse burgemeester zegeviert en nodigt de pers uit om taart te eten, zijn begroting is alvast in evenwicht. Gent is de ‘minder goede’ leerling. Die stad investeerde in openbaar domein, in verkeersveiligheid. In Antwerpen daalt het aantal verkeersslachtoffers niet, in Gent daalt het aantal slachtoffers jaar na jaar. Laat nu net de investering in verkeersveiligheid een belangrijke hefboom zijn voor een begroting in evenwicht. Zo worden de kosten voor verkeersslachtoffers jaarlijks geraamd op € 13 miljard of 2,9% van het Bruto Binnenlands Product.

De eerste prioriteit van het beleid is niet de zorg voor een begroting in evenwicht, maar voor een samenleving in evenwicht.

Paul Magnette pleit voor een 32 uren week, om het welzijn van jonge ouders en oudere werknemers te verhogen. Onmiddellijk volgt de reactie: dit is onverantwoord, pure waanzin, onbetaalbaar. De voordelen,
minder uitgaven voor burnout, langdurig zieken, kinderopvang… en meer tijd voor wat er echt toe doet, worden niet in rekening gebracht. Dezelfde politici die een begroting in evenwicht verheffen tot de heilige
graal voegen er wel in één adem aan toe ‘dat fors investeren in defensie onvermijdelijk is’. Toch raar dat niemand de adjectieven pure waanzin, onverantwoord, onbetaalbaar… durft te gebruiken als het gaat om
investeringen in wapens.

Groen wil investeren in mensen in niet in wapens.

Zo zijn koude, vocht en overbewoning de drie huisvestingsproblemen die het meest de gezondheid schaden. Europes onderzoek berekent dat van elke € 3 die de overheid investeert in wonen, ze jaarlijks € 2 terugverdient dank zij minder ziekteverlet, minder uitgaven voor gezondheidszorg, betere schoolresultaten…

Jaarlijks verlaten meer dan 8000 leerlingen (12% van de Vlaamse leerlingen) het secundair onderwijs zonder diploma. Deze jongeren hebben 60% kans op werkloosheid gedurende hun actieve beroepsleeftijd,
wat leidt tot een directe maatschappelijke kost van € 1.000.000 per persoon.

Besparen op basisrechten bedreigt het maatschappelijk evenwicht en maakt het gat in de begroting groter.

Politici schuiven de verantwoordelijkheid voor de sociale grondrechten door naar het individu. In plaats van meer sociale woningen te bouwen zoekt men hoe mensen van de wachtlijst kunnen worden geschrapt. Privédetectives controleren of de bewoner geen eigendom heeft in het buitenland; wie in een sociale woning woont is verplicht zich in te schrijven bij de VDAB.
Die controledrift creëert wantrouwen en maakt onze samenleving kil en koud. Wie al jaren op een wachtlijst staat voelt zich onbegrepen en gelooft niet meer dat politici het verschil maken.

Nog meer besparen op sociale uitgaven is voor Groen onaanvaardbaar.

Er is voldoende geld in onze samenleving om iedereen behoorlijke huisvesting, degelijk onderwijs en kwaltatieve zorg te garanderen. Politici moeten de kiezer durven zeggen dat minder ikke, ikke en meer wij, meer solidariteit de sleutel is tot hoop en perspectief. Vandaag investeren in een samenleving in evenwicht garandeert morgen een begroting in evenwicht.

Mieke Vogels

Foto: Laurane Berkein - Vlaamse Ouderenraad