Frans Coenen is niet meer. Een stille, bescheiden man, ietwat op de achtergrond. Zo leerde ik hem kennen. Daar kwam verandering in toen hij lid werd van de Zilverbladredactie.Daardoor raakten we meer in gesprek, want uit zichzelf kwam Frans niet gauw tussen. Als ie dat toch deed was dat wel goed geargumenteerd.

Frans was een uitgeweken Limburger. In 1941 geboren in Neerpelt, beleefde hij daar de Duitse inval. Hij beschreef die in ‘Bakens verzetten’, zowat zijn levensverhaal, gepubliceerd op zijn 80ste. Daarin blikte hij ook terug op zijn carrière als leraar aan het Sint-Gummaruscollege in Lier. Zijn grote bezorgdheid om van kinderen bewuste jongeren te maken. Maar ook zijn betrokkenheid als sportanimator, iets wat ik niet van rustige Frans vermoed had.

Naast zijn inbreng in GroenPlus Antwerpen was Frans ook jarenlang animator van Raval, een recreatieve vereniging voor alleenstaanden. Daarvoor organiseerde hij niet enkel ontmoetingsavonden, hij trok ook meermaals met groepen naar het buitenland.

Een aanrijding waarvan hij het slachtoffer werd betekende voor Frans een maandenlange revalidatie. Met de redactie gingen we hem toen opzoeken in Zandhoven, waar hij terug op krachten kwam. Van dan af moest hij het kalm aan doen. In die periode schreef hij ‘Bakens verzetten’.

Frans Coenen zal me bijblijven als een stille doorzetter; iemand die in zijn actieve jaren veel hooi op de vork heeft genomen; daarbij successen kende, maar ook heel wat tegenslagen.

We bedanken Frans, die doordrongen was van het groene gedachtegoed, voor zijn inzet. En we betuigen ons medeleven aan zijn partner Martine en de familie.