87 jaar was hij, Hubert, maar nog in de fleur van zijn leven.Liep nog kaarsrecht, een mooie man. Sportief en zeer actief als vrijwilliger in diverse verenigingen. Het klinkt als een cliché, maar een geliefde echtgenoot en wijze opa voor zijn kleindochters en achterkleinkind. Graag gezien door zovelen. Het stond in de sterren geschreven, Hubert ging 100 jaar worden.

Helaas, wat een mooie familieuitstap naar Pairi Daiza moest worden eindigde in een tragedie. Een tragisch verkeersongeval maakte een einde aan het leven van Hubert, een verlies voor de samenleving.
Een klein bericht in de krant maakte melding van één dode en één zwaargewonde en had vooral aandacht voor de verkeershinder als gevolg van het ongeval.

Als regelmatige bezoeker van revalidatiecentra: als het om lichamelijke beperkingen gaat krimpt mijn hart bijeen bij zulke krantenberichten.
Dagelijks te lezen, wat een onnoemelijk leed en verdriet.

Poëzie kan het onzegbare verdriet onder woorden brengen, zoals in dit gedicht van mijn goede vriend Remi Tachelet zaliger:

‘Hier was het
Hier gebeurde het
Maar hij zei
Nog altijd geen woord
Over wat het was
Hoe het gebeurde
En hoe hij zich voelde
Hij zei alleen
Hier is het gebeurd’
Maar dat kind en dat fietsje
Zo stil en onbeweeglijk
Dat was wat ik zag en hoorde
Ik voelde me koud
Als een beeld van Käthe Kollwitz’

Hubert werd een cijfer in de statistieken.
In 2022 waren er 37.643 verkeersongevallen met in totaal 46.074 slachtoffers; waaronder 42.134 lichtgewonden, 3.400 zwaargewonden en 540 personen, inclusief 102 fietsers, die om het leven kwamen 30 dagen na het ongeval.

Nog een cijfer: in 2021 werden 4.659.808 snelheidsovertredingen vastgesteld, het hoogste aantal ooit.
Hallucinant! Hoe kan het dat hier niet meer verontwaardiging over ontstaat! En dan hebben we het alleen nog maar over de snelheidsovertredingen, terwijl er nog zovele andere zijn: rijden onder invloed, gsm gebruik achter het stuur en ga zo maar door.
Natuurlijk zijn er verkeersongevallen of snelheidsovertredingen die te wijten zijn aan verstrooidheid of een ongewilde menselijke fout. Maar vele andere, zonder twijfel aan het gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel en burgerzin van de weggebruiker.

Als iedereen wat meer burgerzin zou hebben, dan zouden miljoenen euro’s aan armoedebestrijding kunnen besteed worden in plaats van aan flitspalen en trajectbegeleiding. Neen, het is te gemakkelijk om alle verantwoordelijkheid bij politici te leggen, iedereen moet zijn steentje bijdragen.

Mijn rijinstructeur zei het al: “In het verkeer moet je zien en gezien worden.” Een grondregel waar élke weggebruiker zich meer bewust van moet zijn en ook naar moet handelen.

Geloof het of geloof het niet, maar elke zwaargewonde staat meestal voor een lang en pijnlijk revalidatieproces. Velen moeten verder door het leven als persoon met een beperking. Niet te verwonderen dat het aantal personen met een beperking jaarlijks blijft toenemen. Wat een kost voor de maatschappij en aan menselijk leed.
Niet alles is oplosbaar maar vele remedies zijn gekend. Rekening rijden, 100km/U op de autostrade, conflictvrije kruispunten, aangepaste infrastructuur voor fietsers en voetgangers, om maar enkele te noemen.
In naam van Hubert en vele anderen!
Hoe lang nog?

Rik Holvoet