Met een kruiwagen sjouwen, plantgoed selecteren, een sproei-installatie bedienen, planten en snoeien, zaaien en oogsten… Mendel doet het allemaal, maar toch is hij boer noch tuinder. Zijn serres zijn dan ook geen tomatenkassen. De kaft van het boek, in blauw en groen met sierlijke iriserende letters, heeft al lang verraden dat dit een bijzonder boek is. Een sprookje.

‘De serres van Mendel’

Kirstin Vanlierde
Kinderboekbespreking

Er was eens, ver van hier, een oude wijze man, Mendel, die samen met Reya, een elfjarig meisje, in een reusachtig serrecomplex woonde. Elke koepel herbergt een andere klimaatzone: woestijn met stekelplanten, een grot met mossen, een regenwoud met boomreuzen en papegaaien en zelfs een heuse zee met een narwal erin.
Reya en Mendel leven in een boomhut, in harmonie met de natuur. In ruil voor hun liefdevolle zorgen schenkt deze tuin van Eden hen lekker en gezond voedsel. Het sap loopt bijna over je  eigen kin als je ze peren en papaja’s ‘ziet’ eten. Je krijgt kruidenthee geserveerd, zelfgebakken brood en likeur van mos (waar je best tipsy van wordt). Reya heeft het er best naar haar zin en ziet het wel zitten om ooit Mendel op te volgen als bewaarder van de serres. Beetje bij beetje zal ze meer leren over al die planten, hoe ze verzorgd of bewaard moeten worden en waar ze voor dienen. Waarom bewaren? Omdat jammer genoeg soorten en zelfs werelden kunnen uitsterven.
De serres fungeren dus een beetje als de ark van Noah, zou je kunnen zeggen. Toch heerst er geen dreigende sfeer van een nakend einde der tijden. Mendel vervult plichtsgetrouw zijn taken en Reya buitelt door het leven, tot op een dag…

Een bosbrand verschroeit de prachtige biotoop in een van de serres en plotsklaps duikt er een jongetje op. Nee, geen vriendje geleverd door bol.com. Hoewel. Mendel zit heel erg verveeld met de situatie en belooft Robin -zo heet het jongetje om hem terug naar huis te brengen, naar de wereld waar hij thuishoort.
In afwachting leren Robin en Reya mekaar kennen. Hun oorspronkelijke wantrouwen -nogal wiedes als je van andere werelden afkomstig bent- smelt weg en evolueert naar verwondering, die een warme vriendschap en verbondenheid laat groeien. Met Reya als gids verkent Robin de serres. Hij voelt er zich helemaal niet zo ‘in zijn element’.
Reya’s onbezorgde kindertijd is voorbij. Het leven is niet vanzelfsprekend meer, wordt complexer. Wie ben ik? Waar kom ik vandaan? Waar hoor ik thuis? Wat wil ik? Het vertrek van Robin verscheurt Reya’s hartje; maar niets aan te doen, ze wist dat dit moment zou komen. Ook dit is groeien.

Is dit nu ‘ze leefden lang en gelukkig’, elk in zijn eigen wereld? Reya, Robin en Mendel ontmoeten mekaar terug in ‘De wortels van de wereld’ (verschenen in COVID-tijd en bijna visionair) en in het onlangs verschenen ‘De oceaan van Mare’.
Deze verhalen zijn wel apart van mekaar te lezen, maar je kan de personages en gebeurtenissen beter situeren als je ze in volgorde leest.

Dit prachtige ecologische sprookje is echter veel meer dan mijn summiere samenvatting. Ik heb niet alles onthuld. Mysterie en intuïtie zijn trouwens belangrijk voor auteur Kirstin Vanlierde. In sprookjes geef je geen rationele verklaringen. Het is magie, mede door de prachtige illustraties van Jurgen Walschot.
De illustraties ontstaan trouwens niet na het schrijven, zoals gebruikelijk, maar in symbiose mét het verhaal.
Voor lezers vanaf 11 jaar en poëtische zielen tot 111.

Kirstin Vanlierde is te vinden en te volgen op:

www.kirstinvanlierde.be,
https://www.facebook.com/kirstin.vanlierde (FB),
https://www.instagram.com/kirstinvanlierde/ (Instagram)
en https://www.linkedin.com/in/kirstin-vanlierde-406b278/ (LinkedIn).

Micheline Peacock