Ook in Coronatijden: oud maar niet out!
Het wordt er hard ingepompt als 65-plusser behoor je tot de risicogroep. Dus blijf in je kot!
Kris (69 jaar) biedt zich aan om te helpen om in deze Corona-tijden mee maaltijden te bedelen bij kwetsbare ouderen.
Dit kan niet wegens te oud! Ook de 65-plussers die overal ten lande mee draaien in de voedselbedeling bijvoorbeeld, vallen vaak noodgedwongen uit en zijn erg bezorgd over hoe het nu verder moet met de meest zwakken in onze samenleving.
Vandaag nog werd bekend dat de meeste mensen die met Corona in het ziekenhuis belanden, tussen de 50 en 80 zijn. Vooral mensen met een achterliggende kwaal zijn gevoelig voor het virus. De risicogroep vast pinnen op 65 jaar lijkt dan ook eerder ingegeven door de pensioenleeftijd en de achterliggende idee dat mensen op pensioen toch niet meer werken en dus makkelijk kunnen thuis blijven.
Jan Van Reusel is nu 68, woont in Eisden-Zolder, is ruim 2 jaar met pensioen. Hij vertelt:
‘Kort na die gedwongen opruststelling wilde ik weer aan de slag in de thuiszorg, waar ik de laatste 20 jaren van mijn arbeidzame leven heb gewerkt. Ik val in als collega's me vragen voor ziekte, vakantie, feestdagen... maar ik mag nu nee zeggen! In deze bezettingstijd blijf ik mijn vooraf afgesproken werk doen, tot genoegen van mijn (jongere) collega's die dat waarderen. Voor mijn klanten, veel (hoog)bejaarden en thuiswonend, vaak weinig mobiel... is een oudere verpleegkundige vaak een plezierige gewaarwording.’
Jan werkt als belg in Nederlands Limburg en vraagt zich af of hij morgen nog de grens zal overmogen om zijn werk te doen:
’Als 'normale' wetgeving tussen België en Nederland nog steeds slecht matcht en zelfs verder uit elkaar groeit, dan hou ik mijn hart vast als er sprake is van langdurige-stress-bij-pandemie.
Daarom ben ik benieuwd: mag ik morgen zaterdagavond de grens over om te werken?’
Dirk De Wilde zit als gepensioneerde met een dubbel gevoel in deze corona-tijd:
‘Enerzijds behoor ik tot de meest kwetsbare groep, maar anderzijds ook tot de meest beschermde groep. De andere generaties ontzien ons.
En dat terwijl zij in het actieve leven staan, voor ons zorgen en dagelijks risico lopen op besmetting. Bovendien zijn er veel werknemers, zelfstandigen, zaakvoerders, tijdelijk werklozen enz. die op korte of middellange termijn dreigen inkomensverlies te lijden.
Daar moeten wij als gepensioneerden niet voor vrezen. Wij ontvangen maandelijks mooi ons pensioen. Dit wringt bij mij!’
Op TV worden 65 plussers steevast voorgesteld als oma en opa die nu hun schattige kleinkinderen moeten missen. In 2017 woonden 354.000 van 65 plussers alleen, hun aantal stijgt jaar na jaar. We onderschatten de gevolgen voor vele alleenstaande ouderen. Hun wereld verkleint en ze raken meer geïsoleerd.
Arlette Hermans is 66 en alleenstaand. Voor de Corona-tijd ontvluchtte ze de eenzaamheid door zich voor alles en iedereen in te zetten. Arlette begrijpt wel dat deze quarantaine nodig is, ze heeft zelf een laag immuunsysteem en daarom verzorgt ze zich nu extra. Ze schrijft:
‘Nu snapt de kat er niks van dat ik nu de hele dag thuis ben. Maar ook zij voelt mijn onrust, die soms naar boven komt en dan begint mijn hart te bonzen. Zo zit ik nu hier ingesloten in mijn eigen wereldje. Ik wou mij opgeven om mondmaskers te stikken voor het ziekenhuis, maar de moed ontbreekt mij. Ik heb ook niet de snelheid van de jonge naaisters en ook de angst steekt de kop op omdat ik hiervoor naar het ziekenhuis moet gaan. Het ziekenhuis waar momenteel mijn goede vriendin in coma ligt, na een hersenbloeding. Het verscheurt mijn hart. Dus blijf ik thuis. Dat is ook het advies. Maar thuis vond ik een berg van energie, ik begon met kasten opruimen, klusjes die al lang op mij wachtten. Hier zit ik nu, Mieke, in mijn zetel en lees jouw oproep’.
Een groep die al te vaak vergeten wordt in deze Corona-tijden is deze van de vele mantelzorgers die voor een kwetsbare partner of gezinslid zorgen.
Bert Verleysen schrijft:
Nu is het iets meer dan een jaar geleden dat mijn wederhelft dialyse moet ondergaan. Drie maal per week wordt ze gehaald ’s morgens om 7u.00. Rond 13u.00 wordt ze teruggebracht. Ik schrijf bewust in de passieve vorm, want voor haar is het ook echt ondergaan. In het begin zegden enkele goede vrienden “Bert, zorg ook wat voor jezelf.” Dat klonk mij eigenlijk heel gewoon in de oren, maar in het begin begrijp je het zelf niet heel goed, het is zoeken om je dag in te delen, jouw actief bestaan inpassen in een leven dat vooral door iets anders bepaald wordt, en dat lukt dan. Een stuk bewust omgaan met routine helpt om het eenvoudiger te maken.
En dan is er een virus op een markt in China. Eerst nog een ver-van-mijn-bed bericht, tot skiërs terug van Italië komen en dan hoor je ineens uitzonderlijke woorden op TV: #blijfinjekot. En dan komt het stilaan korter bij, tot in het weekend op 500 meter van ons af in het bejaardenhuis.
Mijn vrouw moet voorzorgen nemen, ze komt niet meer buiten zonder masker en de handgel staat binnen handbereik, ik probeer ook voorzichtig te zijn. Met wat discipline lukt dat. Je beschermt je. Maar tegen wat? Je ziet het niet, maar het is ergens. Dan lig je ’s nachts wakker: “Ben ik bij de bakker wel voorzichtig genoeg geweest?” Bang om mijn vrouw te besmetten, want zij is hoog risicopatiënt. Bij elk kuchje, bij elk gevoel van iets meer warmte op ge gezicht slaat de schrik om je heen. Bang om je wederhelft te besmetten, maar nog meer bang om zelf echt ziek ziek te worden, want wie gaat dan zorgen voor mijn Isabella? Wie gaat haar helpen klaar maken voor de taxi’s morgens? Je krijgt dan wel troostende woorden zoals “We zullen dat dan ook wel oplossen.” Die men-doet-het-wel oplossing zal wel in orde zijn, zeker omdat ik weet dat er een groep zeer warme thuisverpleegkundigen klaar staan… maar het blijft in mijn koppeke zitten. Zorgen voor mezelf, ja dat lukt me wel, als ik maar kan vertrouwen op anderen die mijn zorgen-voor-Isabella zullen overnemen.
En dan ben ik nog maar een beetje mantelzorger.
Alvast voor mij pijnlijk herkenbaar.
Grootouders tussen hoop en angst.
Natuurlijk missen de vitale oma’ en opa’s hun kleinkinderen en zijn ze bezorgd nu ze hun kinderen niet meer kunnen helpen.
Greta D’Hondt schrijft
‘Ik heb een fantastische familie en die sturen mij via Whatsapp voortdurend video's waar ik duchtig mee kan lachen.
Op 17 mei vertrekken wij met z'n allen op weekend.’
Hoop dat Corona dan al is weggewaaid.
Betsy Peeters bekent dat:
‘Soms bekruipt mij de angst ook, dat is menselijk, doch als ik dan mijn “balans” weer gevonden heb dan zie ik overal "andere' mensen.
Wij wonen vlak bij de Kesselse Hei. Een gezin met papa, mama en 3 kids. Wij zitten op een bank te genieten van het zonnetje.
Een van de kinderen gaat tegen een boom staan en begint af te tellen.
Papa en mama reppen zich tussen de heideplanten op zoek naar een goede verstopplaats. Dochtertje is uitgeteld en ik zie een glunderend gezichtje.
Een van mijn kleinzonen is zo gelukkig dat er even geen school is.
Hij kan niet zo goed volgen in de opgelegde "kennisoverdracht". Hij is een "beeldend" kind. Een hartelijke jongen. Niet dom, zeker niet, maar de lessen zijn te hoog gegrepen voor deze spontane mooie ziel.
Dus hij is nu zielsgelukkig, "ik kan nu leven" zoals hij dat noemt. Hij zit de ganse dag met zijn vislijn aan de vijver naast zijn huis. Hij geniet met volle teugen.’
Betsy startte ook met Doetertoedoe een prettig afstandscontract met de kleinkinderen:
‘Aan mijn kleinkinderen!
Moemoeke zal jullie in de komende weken niet meer zien!
Om toch contact te houden met jullie wil ik jullie een voorstel doen.
Je bent helemaal vrij om te beslissen of je er op ingaat of niet.
Maar eens dat je ja hebt gezegd ga je er ook mee door tot het einde van de 'kroontjestijd".
Ik zal voor jullie het project "DOETERTOEDOE" opstarten.
Elke dag krijgen jullie via mail een opdracht, die is heel variërend.
Het kan een opdracht omvatten waarbij je zult bij bewegen, creatief zijn, sociaal, helpend, grappend.
En elke dag stuur je dan een foto of filmpje naar mij door zodat ik kan checken hoe je de opdracht uitgevoerd hebt.
Sommige opdrachten duren iets langer dan andere. Doch je hebt nog tijd genoeg daarnaast om andere leuke dingen te doen.
Op het einde van de Kroontjestijd wacht jullie dan een zeer leuke verassing!
Dus, doe je mee? Als je JA zegt dan kan je onder geen opdracht onderuit!
Ook al vraagt die opdracht even doorzetting van jou, of moed, of overwinnen van... ‘
Lieve Snauwaert zag er zo naar uit om samen met haar kleinkinderen de paasperiode te beleven:
‘In deze Corona-tijden zijn sociale media een handig middel voor sociaal contact dat nu echt afgesneden wordt, zelfs als dierbaren sterven mogen we mekaar niet meer knuffelen. En voor alleenstaanden is het zeker niet eenvoudig. De paasvakantie staat voor de deur, het is zo goed als zeker dat opvang van kleinkinderen, dat al lang gepland en afgesproken is, zal moeten geannuleerd worden… ik durf er nog niet aan denken dat het zo zal zijn, ik huiver bij de gedachte en ja daarvoor laat ik tranen…’
Zorg om de zwaksten in onze samenleving
Piet Wollaert heeft (schoon)kinderen in de zorg:
‘In de Hoeve, een voorziening voor mensen met een handicap, moeten ze de (bejaarde) ouders voor de keuze plaatsen: of hun autistische kinderen gedurende 5 weken niet zien, of de kinderen zelf thuis opnemen. Sommige kinderen moesten hun vertrouwde kamer afstaan om er een quarantainekamer van te maken! Mijn broer is nachtwaker bij ex-geïnterneerden die 's nachts met medicatie opgesloten worden in hun kamer, maar in pré-corona-tijden wel overdag buiten mochten. Nu niet meer. Die breken sowieso de boel af.
Mijn dochter geeft les in de Beeldekens, dat is in het het stedelijk onderwijs (middenschool). Haar leerlingen hebben thuis geen internet om online oefeningen te kunnen maken. Die lopen nog meer achterstand op dan ze al hadden. Mijn vrouw Lieve zit in pleegzorg, zij mogen geen huisbezoeken meer afleggen. Pleegkinderen mogen niet meer aanwezig zijn op de zittingen van de jeugdrechtbank die over hen handelen...’
Peter Hantson was voor hij op pensioen ging leraar en lerarenopleider. Hij schrijft:
‘Ik denk ook aan de kinderen die intellectueel niet supersterk zijn, de kinderen uit minder zorgzame of sociaal zwakkere milieus of kinderen uit anderstalige omgevingen: hoe kan hun leerachterstand ingeperkt worden? Alle kinderen zouden er deugd van hebben om tijdens de grote vakantie enkele weken naar school te gaan! Twee weken in begin juli en twee weken op het einde van augustus? Dit zou ook een mooi rustmoment kunnen betekenen voor de ouders of juist een inhaalmoment voor bijvoorbeeld zelfstandigen.’
Jan Van Reusel verwijst naar N-VA-minister Diependaele:
‘Hij verbiedt uithuiszettingen in de sociale en privé-huursector tijdens de pandemie, maar hoe denkt hij over hulp voor dakloze Belgen en vluchtelingen in dit land? Ik vrees een vreselijk antwoord, maar om de minister nog meer te plagen: stel even dat de duizenden vluchtelingen op de Griekse eilanden massaal het slachtoffer worden van het coronavirus, zieken, doden, rellen, geïnfecteerde eilandbewoners willen naar het vasteland...’
Zelf heb ik een dochter die is verantwoordelijke voor een KDV OKIDO voor kansarme gezinnen in Antwerpen-Noord. Vandaag echter kwam reeds de eerste vraag voor crisisopvang. De moeder zit in een echtscheiding en de vader verdraagt de drie kinderen in het veel te kleine appartement niet… Deze vragen zullen in de komende periode toenemen. De kinderopvang kan vandaag trauma’s voor morgen vermijden.
Jos Geysels stuurde ons een manifest van het armoedeplatform:
‘Nu armoedeverenigingen noodgedwongen de deuren moeten sluiten, voedselbanken op (alle) verschillende plaatsen in het land hun activiteiten stilleggen en (nood)hulp bijna niet meer bereikbaar wordt, hebben mensen in armoede nood aan meer financiële ruimte om in hun basisbehoeften te voorzien, zoals voedsel, energie, medische kosten, … In Vlaanderen gaat het om 800.000 mensen.
Het gaat over mensen met een leefloon, met een inkomensgarantie voor ouderen, of langdurige werklozen met een zeer laag inkomen, … Zij allen vallen overal uit de boot. Sociale contacten, voedselhulp, begeleiding, … alles valt weg. Zij hebben extra kosten, maar worden vergeten.
Een sociaal noodfonds kan hier soelaas brengen en moet mensen met een zeer laag inkomen een financiële steun in de rug geven.’
Magda Aelvoet deelt deze bekommernis en laat weten:
‘De koning Boudewijnstichting maakt alvast extra middelen vrij voor het aankopen van essentiële beschermingsmiddelen en van basisgoederen, om zo de organisatie van de voedselbedeling te garanderen.’
Tijdens de ‘Coronazitting in het parlement van woensdag 25 maart kaartte Groen onze bezorgdheden aan en terwijl ik deze brief tik hoor ik op de radio dat de regering extra middelen vrij maakt voor de opvang van daklozen, het aankopen van voedsel… In Antwerpen wordt de voedselbedeling gegarandeerd door de universiteit… oef eindelijk aandacht voor de grootste slachtoffers van deze Coronacrisis.
Lang geleden dat deze regering nog zo uitdrukkelijk toegaf dat er een armoedeprobleem is in dit land. Hopelijk blijft deze groep ook na deze crisis in het vizier van het beleid en worden structurele maatregelen genomen om mensen in armoede een volwaardig leven te garanderen. Als we daadkrachtig kunnen optreden om Corona te bestrijden dan moeten we even daadkrachtig zijn om de schande die armoede is uit de wereld te helpen.
Zou een heel klein beetje oorlog dan niet beter kunnen zijn?
Dit lied van Noordkaap is erg herkenbaar. In ‘oorlogstijd’ is er opnieuw meer verbondenheid tussen mensen.
Luc Delbon maakt de volgende bedenking:
‘Het Coronavirus heeft ook zijn goede kanten. Ineens krijgen mensen aandacht en waardering die dat eerder niet kregen. Via sociale media gaat een golf van positiviteit en warmte als een virus door de wereld. We moeten afstand houden, maar zijn dichter bij elkaar dan tevoren. Dagelijks zijn we dankbaar voor de mensen in de frontlinie. Het besef groeit hoe kwetsbaar we zijn, maar ook verbonden. Als er iets is waarvoor ik het virus dankbaar ben, is het dit: weten dat we allen meer verbonden en afhankelijk zijn dan we denken.’
Gerda Salaets verwoordt het heerlijk mooi:
‘Vandaag zijn er weer vele coronaslachtoffers.
Vandaag zijn er weer veel mensen in de weer om zieken op te vangen en te verzorgen in de ziekenhuizen.
Vandaag zijn er weer veel mensen in de weer om ons te voorzien van voedsel.
Vandaag zijn er weer veel mensen in de weer om kinderen op te vangen.
Vandaag zijn er weer veel mensen in de weer om alles te coördineren.
Vandaag voel ik de angst van velen.
Vandaag zie ik hartverwarmende initiatieven om mensen een hart onder de riem te steken.
Vandaag zijn er echter ook veel mensen die weeral eens in de kou blijven staan.
Vandaag ziet de wereld er onwezenlijk uit.
Vandaag en de vorige dagen zijn vele ogen geopend, hopelijk blijven ze geopend in de toekomst.
Vandaag zag ik vergeet-me-nietjes staan bij de kleibeeldjes die we gemaakt hebben als symbool voor de 600.000 slachtoffers van WOI.
Vandaag draag ik die vergeet-me-nietjes op aan de coronaslachtoffers.
Vergeet me niet, coronatijdperk, toen de wereld op zijn kop stond maar waar we dichter bij mekaar kwamen.
Er is ook meer respect voor wie er echt toe doet!
Betsy Peeters meldt:
‘We hebben ook een witte grote handdoek buiten gehangen, een vraag van VRT om onze verzorgende te danken, en ik heb er een papieren hart opgespeld met de woorden "Dank U".
Ook Lieve Snauwaert vindt steun betuigen echt nodig:
‘Witte lakens buiten hangen en met zoveel mogelijk mensen applaudisseren om 12 u, vorige vrijdag. Het was een leuke doe-activiteit om met krijt een groot hart te tekenen en “Merci” en “Dank” uit te brengen.’
Ook in Nederland is er steun voor het verpleegkundig personeel. Dit meldt onze trouwe correspondent uit Zeeland:
‘Gisteravond heeft heel Nederland een ovatie gebracht aan het medisch personeel in de ziekenhuizen die onder grote druk en met gevaar voor hun eigen gezondheid hun werk met grote inzet verrichten. De politiek staat ook wat stil. In de Tweede Kamer mogen slechts twee leden per fractie in de vergaderzaal aanwezig zijn. Ik wens jullie met jullie strijd tegen het onbekende coronavirus veel moed en sterkte. In het wapen van de provincie Zeeland staat Luctor et Emergo. IK zwem en kom boven.
Groet, Toon Cappel, 94 jaar jong.
Mooie steun voor verpleegkundigen aan huis en in het ziekenhuis, vuilnismannen en –vrouwen, winkelbediendes, buschauffeurs, kinderverzorgsters en leerkrachten…
Hopelijk trekken de politici die zo graag praten over het belang van een slanke overheid en de mogelijkheid van de privé om een aantal (zorg)taken over te nemen ook hun conclusies!
Ik begrijp de reactie van Antoine Dumont, assistent dokter op de spoedgevallendienst in Luik, en Mathilde Dumont, verpleegster op de spoeddienst in Brussel. In een vrije tribune stellen ze:
Ik kan er niet tegen dat mensen applaudisseren voor de mensen in de zorg.
Veel van de mensen die applaudisseren, stemmen elk jaar voor de hufters die bezuinigen, maken hashtags #keepsophie en vergeten dat ze minister van Begroting was in een regering die miljarden euro's uit de gezondheidszorg haalde. En ze zijn zogezegd bang omdat we ons leven riskeren?! Mensen die shifts draaien en stressvolle banen nemen omdat ze onvoldoende middelen hebben, sterven niet aan een infectie. Ze sterven omdat ze werken aan een hels tempo, waardoor ze 10-15-20 jaar levensverwachting verliezen.
Dus toch bedankt voor uw applaus, maar het ziekenhuispersoneel werkt al jaren in erbarmelijke omstandigheden en verpest zijn gezondheid door zijn werk zo goed mogelijk te doen. De volgende keer dat u betogingen ziet om de gezondheidszorg te herfinancieren, steun ons dan. En als u weer gaat stemmen, denk dan twee keer na!
Op GroenPlus kunnen de Dumont’s alvast rekenen.
Anders Gaan leven
Luc Van Lierde tracht als lid van het bestuur GroenPlus Oost-Vlaanderen zoveel als mogelijk verbanden en samenwerking te organiseren. Hij stuurt een mooie brief door die hij kreeg van Kristin Vanschoubroek van de vzw La Verna die ook in deze Corona-tijd de deuren sluit.
Kristin schrijft:
‘Tijdens dit weekend waren we in ‘normale tijden’ met 30 mensen in Maredret voor het abdijweekend. Maar we zijn nu thuis!
Het thema van het weekend was ‘Ubuntu’: ik ben omdat wij zijn. Deze Afrikaanse filosofie betekent leven in verbondenheid met jezelf, met de anderen, de samenleving, de voorouders, de natuur….
Empathie, je kunnen inleven in de situatie van de ander is in Ubuntu cruciaal. Het is de sleutel voor verbondenheid.
Niet enkel de fysieke voorzorgsmaatregelen zijn in deze crisis van belang. Ik merk een grote eenzijdigheid in de berichtgeving. Een mens is ziel en lichaam. Een gezonde geest in een gezond lichaam: het is een oude wijsheid. Het getuigt van een materialistische visie om enkel de nadruk te leggen op het fysieke. Ons immuunsysteem wordt ook mee bepaald door onze psyche. Wie zichzelf kent en aanvaardt en in verbinding is met zijn/haar liefdesbron zal beter bestand zijn tegen deze uitdaging. Daarom is alles wat je in verbinding brengt met jezelf en vertrouwen geeft, nu belangrijk.’
Ook Riane Malfait vraagt aandacht en ruimte voor het ruimere beeld van de mens in ontwikkeling. Ze stuurt ons een gedicht van de Italiaanse gestalt-therapeute Irena Vella: hoopvol, helemaal bezield door hoe ‘gestalt’ kijkt naar de mens in de wereld, de mens in ontwikkeling.
Poëzie geeft rust en geestelijke ademruimte in deze beklemmende Corona-tijden.
En als uitsmijter een mooi voorstel van Luc Delbon:
‘Onze quarantaine is een ruimte van tijd die we krijgen om dat diep in ons te laten doordringen. Jaren geleden kreeg ik van een boeddhist een eenvoudige oefening:
Leg een simpel voorwerp voor u: bv. de pannenkoek die je huisgenoot op je bord legt, de pen waarmee je schrijft, een lucifer of een mondmasker. Ga na hoe dat voorwerp bij jou gekomen is. Wie heeft er allemaal voor gezorgd dat die pannenkoek op je bord ligt? Niet alleen wie hem bakte, maar ook: Wie zorgde voor het meel? Wie voor de melk? Wie voor het ei? Wie maakte de pan? Wie zorgde voor het gas? Wie maakte dat gasvuur? Of wie zorgde voor de groene stroom? Wie bouwde de windmolens? Hoe kwamen die daar? Wie bestuurde de vrachtwagen? Wie maakte de vrachtwagen? De banden? De schroeven? Ga hier zo lang mee door als je wilt. Welk gevoel krijg je daarbij?
Ook leuk om met de kleinkinderen te doen als ze zich vervelen. Moet wat mij betreft na de crisis in het lessenpakket, en aan het begin van elke parlementaire zitting.’
Wat leren we van deze crisis ?
Peter Hantson schrijft:
‘Het groot geloof in ons eigen kunnen, in wat de techniek allemaal kan… zal toch ook een deuk krijgen: wat we met geld in ‘normale omstandigheden’ wel kunnen rechttrekken kan niet meer in crisissituaties zoals dit Covid19-verhaal… en dit is nog geen erg dodelijk virus! Geld geeft je nu geen of erg weinig voorsprong! Als laatste: de mondialisering van o.a. de economie legt nog een heel groot probleem bloot: China is de fabriek van de wereld geworden en producent van essentiële digitale en farmaceutische grondstoffen en materialen. Dit is niet gezond en vraagt naar een dringende heroriëntering van ons Europees productie- en logistiek systeem.’
Roger Martin merkt op:
‘Het is ontstellend dat heel de wereld zelfs niet de minimumvoorzieningen (maskers, bedden, toestellen...) aangeschaft heeft voor een epidemie waarvan men ZEKER was dat ze zich zou voordoen. Als er geen verandering komt in het onsociale gedrag dat de huidige tijd kenmerkt, gaan we ten onder.’
Ongelofelijk ook dat we voor dringende leveringen van mondmaskers afhankelijk zijn van China en dat er geen enkel bedrijf in de buurt deze kan maken.
‘En ja, ik denk ook dat het direct te leiden is naar de globalisering.
Lang geleden toen ik nog op de Generale Bank werkte kwam het dikwijls ter sprake hoe bedrijven ons land verlieten om ergens anders meer winst te kunnen maken omdat zij die mensen niet zoveel dienden te betalen. Hier verloren mensen hun job. En dat ging niet om 1 bedrijf. Alle wapenwinsten alleen kunnen alle armoede uitroeien. Waarom wordt dit niet gedaan. De wil is er niet.
Wij hebben allen een bewustzijn maar er is ook een globaal bewustzijn en enkel en alleen als dit verhoogd wordt dan zal er iets veranderen.’
zegt Greta D’Hondt.
Ik lees te weinig analyses over hoe het nu komt dat Corona ons overkomt.
We bestrijden het virus en stellen verder alle hoop op een vaccin om een dergelijke pandemie met covid-19 te voorkomen. Mooi meegenomen voor de farma-industrie trouwens.
Maar wat als er morgen weer een nieuw Coronavirus opduikt, covid-25 bijvoorbeeld?
In The Guardian lezen we dat wetenschappers denken dat de door de mens veroorzaakte biodiversiteitscrisis de omstandigheden creëert voor uitbraken van virussen zoals Covid-19.
De mens vernietigt ook zichzelf. Neem nu de pesticides. Ondanks heel wat onderzoek weten we maar een fractie van wat de invloed is van de pesticiden op de mens. Wat we wel weten is dat het actief bestandsdeel van fungiciden, het chemisch ‘gewasbeschermingsmiddel’ het actieve bestanddeel in de cellen blokkeert. Dit bestrijdt niet alleen de schimmel op de plant maar vernietigt ook andere levensvormen. We zijn de ecologische energie aan het kapotmaken door de pesticiden.
We kunnen niet straffeloos blijven groeien zonder de grenzen van mens en milieu te respecteren.
Ook de doorgeslagen globalisering is onhoudbaar. Die globalisering zorgt er voor dat een virusuitbraak in China binnen de kortste keren de hele wereld infecteert. Deze Coronacrisis toont bovendien hoe afhankelijk en kwetsbaar we zijn geworden.
Het kan anders!
Crisissen bieden ook kansen.
Terug over gaan tot de orde van de dag is geen optie, uit deze crisis moeten we de juiste conclusies trekken.
Soms worden heel concrete voorstellen aangegeven zoals die van Hilde Buysse:
‘De corona crisis maakt voor mij heel duidelijk dat we ook de uitvaartsector moeten heroriënteren naar een duurzamer onderdeel van onze samenleving.
Kisten in allerlei edele houtsoorten die nadien de grond in gaan of verbrand worden.Is het niet hoog tijd dat er ecologischer alternatieven worden aangeboden? In karton bijvoorbeeld? Gaan voor natuurlijk begraven - humusatie voor de overtuigden, en duurzame alternatieven voor de hout-verspillende uitvaartindustrie... dat is een echt Groen thema.’
Soms wordt er ook actie ondernomen om het leven draaglijker te maken voor mensen. Zo kon Groen schepen,Nicole Van Praet (GroenPlusser) uit Bornem, er voor zorgen dat de buurtkar bleef rondrijden in deze legislatuur. "Een project dat in deze tijden zijn waarde bewijst" zegt Gerda Sallaets, partner van Nicole.
Heel wat GroenPlussers vrezen dat de middelen die vandaag worden vrij gemaakt om de economie weer aan de praat te krijgen, gebruikt zullen worden om morgen weer gewoon over te gaan tot de ‘normaliteit’. Net als na de bankencrisis zal het de gewone man zijn die de volgende 10 jaar mag besparen om het begrotingsgat weer dicht te rijden.
Frans Vanden Broeck schrijft:
‘Ik kijk met enige vrees uit naar de post-covid-19 tijd, niet voor mezelf maar voor de slachtoffers van de moeilijke tijden die er zeker komen: verlies van werk vooral voor dezen die “een” inkomen zo brood nodig hebben, de besparingen die nog zwaarder zullen toeslaan niettegenstaande de beloften voor “ondersteuning” ….. wat, hoeveel en voor wie?
Afwachten en het beste hopen ….. ?’
Bety Kiesekoms schrijft:
‘Ik vind het wat stuitend dat bedrijven als TORFS, JBC, hun werknemers op tijdelijke werkeloosheid zetten. Zo moet de federale overheid weer maar geld voorzien en blijven de bedrijven, met veel winst trouwens, maar mooi buiten schot en hoeven ze niet meer te betalen aan sociale zekerheid. Zou het niet beter en veel edelmoediger zijn als die eens écht vennootschapsbelasting zouden betalen, ook de grote buitenlandse bedrijven hier. Nu wentelen die kapitalisten weer eens de lasten af op de samenleving en blijven zij mooi uit het rood.
Dirk De Wilde stelt voor:
‘Alle gepensioneerden die meer dan 1.500 Euro netto pensioen krijgen, gedurende 1 of 2 maanden 10% van het gedeelte boven de 1.500 afstaan. Het bedrag dat aldus bespaard wordt en dat kan oplopen tot 50 a 100 miljoen kan de overheid dan gebruiken om de getroffen sectoren te ondersteunen. Wij zullen het alvast nauwelijks voelen. Een kleine geste van solidariteit.
Kan dit op de tafel komen bij GROEN of dit is utopisch? Of hoe kan ik dit verder aanpakken om hierrond een draagvlak te krijgen. Of zijn er andere voorstellen mogelijk.’
Luc Vandecasteele, huisarts uit Gent, ziet het fundamenteler:
De overheden springen nu massaal in om de burgers hun inkomen te verzekeren, en de bedrijven niet over de kop te laten gaan. Deficits op de begroting spelen voorlopig geen rol meer.
Het doet bezinnen over de vraag wat geld eigenlijk is. Nu wordt het massaal bijgecreëerd, opdat mensen het kunnen blijven uitgeven en bedrijven kunnen blijven lenen. M.a.w. de overheid garandeert ons het noodzakelijke RUILMIDDEL voor de economie.
Dat is de oorspronkelijke taak van geld: een ruilmiddel zijn. Maar het is zijn taak ontgroeid en is virtueel gaan woekeren, als doel op zich. Massa’s mensen worden superrijk door enkel met geld te speculeren.
Maar de economie draait niet op geld, maar op de reële inzet en productiviteit van mensen. En die zal er altijd blijven, en ook meteen weer op gang komen zodra we weer buiten mogen.
Het woekerende geld werkt nu als een kankergezwel dat alles voor zichzelf opeist. Dat moet anders:
- Iedereen moet een menswaardig inkomen krijgen, t.t.z. voldoende ruilmiddel. Ook wie niet kan werken. (Er mag natuurlijk daarbovenop een “prikkel” blijven zodat werken loont). Dan stijgt de vraag, en daarop draait de economie.
- Hiervoor is nodig dat de kloof tussen superrijken en armen heel erg verkleint. Op de fortuinen en superwinsten moet wereldwijd een hoge belasting komen. Het ruilmiddel mag zich niet blijven opstapelen bij een klein percentage van de mensheid, veilig geparkeerd op afgelegen eilanden.
- We moeten van een belasting op inkomen evolueren naar steeds meer belasting op consumptie (ook daardoor zullen de superrijken rechtvaardiger bijdragen), op winst en vermogen, en op belasting van het milieu.
- Het hele beurswezen moet herdacht worden. Het kan niet dat bedrijven constant de strop om de hals voelen als hun waarde zou verminderen omdat “de beleggers” elders meer winst zien. Aandelen en obligaties moeten weer worden wat ze horen te zijn: leningen, om te kunnen investeren. Daarop mag zeker intrest betaald worden. Maar het geleende bedrag moet niet zélf constant in waarde schommelen, met alle gevolgen van dien.
Ook Guy Kestens gelooft dat crisissen kansen zijn.
Nu maar afwachten naar wie het geld zal gaan ter compensatie van de geleden verliezen door corona. Het is een uitgelezen moment om vanuit het parlement aan te dringen op een gegarandeerd basisinkomen voor iedereen.
We moeten deze diepe crisis gebruiken om het morgen eerlijker en gezonder te doen! Daarom :
De vraag aan onze partij Groen
Groen steunt net als Ecolo deze minderheidsregering en bepaalt mee wat de contouren zijn van de volmachten die de regering vraagt.
Momenteel zijn dit alleen maatregelen om de Corona-crisis te bezweren. Maar zowel de Europese gemeenschap als de nationale regeringen zullen middelen vrij maken om de sociaal- economische gevolgen van deze crisis op te vangen en om, eens de crisis bedongen, de economie weer leven in te blazen. Werd er in het kader van de volmachten afgesproken hoe deze middelen zullen worden ingezet?
Deze middelen mogen niet gebruikt worden om zo maar over te gaan tot de orde van de dag. Crisissen bieden ook kansen! Dit is de moment om gericht de omslag te maken naar een koolstofarme economie. Extra belastingsmiddelen mogen niet ingezet worden om de winst van de grote bedrijven te verzekeren maar moeten ten goede komen aan de kleinere bedrijven en gebruikt worden om de kloof tussen arm en rijk te verkleinen in plaats van te vergroten. Het zou mooi zijn wanneer de progressieve partijen die nu de volmachten steunen, afspraken maken om van deze middelen een hefboom tot verandering te maken. Als dit niet lukt moet Groen op een bepaald moment de steun aan deze regering met vooral liberalen, terugtrekken.
Mieke Vogels
Voorzitter GroenPlus